«Οι δυνατότητες της Αμερικής είναι απεριόριστες, διότι κατέχουμε όλες τις ιδιότητες που απαιτεί ένας κόσμος χωρίς σύνορα: Νεότητα, δυναμική, ποικιλομορφία και ανοιχτούς ορίζοντες. Ατέλειωτες δυνατότητες για ρίσκο και ένα χάρισμα επαναπροσδιορισμού…».
Απόσπασμα από τη χθεσινή ομιλία του Μπαράκ Ομπάμα, κατά την τελετή της ορκωμοσίας του. Μια αποστροφή που με γέμισε μελαγχολία. Όχι γιατί δεν ήταν ωραίο αυτό που είπε, αλλά για εντελώς διαφορετικούς λόγους, δικιάς μας -εσωτερικής- κατανάλωσης.
Ελάτε τώρα φίλοι μου, βάλτε το χέρι στην καρδιά, ανεξαρτήτως της πολιτικής τοποθέτησης του καθενός: Αυτά που ο Αμερικανός πρόεδρος διακηρύσσει με υπερηφάνεια για τη χώρα του, ισχύουν, έστω και στο ελάχιστο, για τη δική μας; Μπορούμε τάχα να ισχυριστούμε ότι είμαστε χώρα νεανική, δυναμική, χώρα ανοιχτών οριζόντων; Ότι επιδεικνύουμε ιδιαίτερη ροπή προς την ανάληψη κινδύνων και ότι μας χαρακτηρίζει το χάρισμα του επαναπροσδιορισμού;
Θα μου πεις να μη μεγαλοπιάνομαι, άλλο η υπερδύναμη και άλλο η καθημαγμένη από την κρίση και από τις μνημονιακές πολιτικές Ελλάδα.
Μα, ακριβώς εκεί είναι το θέμα! Αφήνω στην άκρη τις πελώριες αμαρτίες της αμερικανικής πολιτικής (δεν είναι αυτό το θέμα μου εδώ) και ψάχνω να βρω την πηγή πίσω από την αισιοδοξία του προέδρου, που τόσο εμάς μας λείπει. Κοιτάζοντας προς το μέλλον, ο Ομπάμα δεν ποντάρει στον υλικό πλούτο, στη στρατιωτική υπεροχή ή στην πολιτιστική επιρροή της χώρας του. Δεν προσβλέπει στην Γουόλ Στριτ, ούτε στο Πεντάγωνο και τη CIA, ούτε στο Χόλυγουντ – ούτε καν στη Σίλικον Βάλεϊ. Ηθικές αξίες και ζωτικές ιδιότητες επιζητεί.
Νεότητα, δυναμική, ποικιλομορφία, ανοιχτούς ορίζοντες, θέληση για ρίσκο και διάθεση επαναπροσδιορισμού εκεί. Δημογραφική κάμψη, στασιμότητα, ομοιομορφία, εσωστρέφεια, φοβικότητα, δουλικότητα και προσκόλληση στις χειρότερες παραδόσεις εδώ.
Ναι, αλλά εκείνοι καταπιέζουν τους μαύρους, λέγαμε κάποτε. Ώσπου άρχισαν να τους εκλέγουν και να τους επανεκλέγουν. Οι ρατσιστές…
Χριστόφορος Κάσδαγλης 
Χριστόφορε,
το άρθρο σου θα ήταν πολύ ωραίο, αν δεν σου διέφευγε ότι κι εδώ στην …ψωραντώναινα επαναπροσδιορισμό κάνουμε!
Δηλαδή όχι ακριβώς «εμείς»… Αλλά η τρόϊκα εξωτερικού με την σφογγοκωλαριακή εσωτερική της ακριβώς αυτό κάνει. Μάς επαναπροσδιορίζει.
Ποιά ισονομία, ισοπολιτεία, κοινωνική δικαιοσύνη και κουραφέξαλα, σου λέει. Ανάπτυξη, ανάπτυξη, ανάπτυξη… των συφερόντων μας εις βάρος σας.
Κι αφού με την εθνική κυριαρχία σας τα κάνατε μούσκεμα, θα σας τραβήξουμε μια επικυριαρχία, που θά ‘ναι όλη δικιά σας… Να την ευχαριστηθείτε και να επαναπροσδιοριστείτε ως -μόλις επιβιώνοντα- δουλάκια, όσον καιρό θα μάς συμφέρει.
Καλή σου μέρα.
Κι άλλη φορά να προσέχεις περισσότερο την …ορολογία.
Καλημέρα Ναπολέοντα.
Ενδιαφέρουσα η παρατήρησή σου, αλλά δεν θα πολυσυμφωνήσω. Αυτό που «κάνουμε» τώρα εμείς δεν θα το αποκαλούσα επαναπροσδιορισμό αλλά μάλλον ετεροπροσδιορισμό. Δεν το κάνουμε, μας το κάνουν.
«Δεν το κάνουμε, μας το κάνουν.»
Έ! …εντάξει… Με τα λόγια θα παίζουμε τώρα;
Αφού τό ‘πε κι ο υπέρλαμπρος Πάγκακος: «Όλοι μαζί τα κάνουμε»