Δεν είναι ημιαργία, είναι απεργία!

Μπορεί τώρα εσύ να νομίζεις ότι η απεργία και το συλλαλητήριο δεν έχουν καμία σημασία για σένα, για το εισόδημά σου, για την οικογένειά σου.

Μπορεί ίσως να νομίζεις ότι γίνεται να το παίξεις δίπορτο: Αν η απεργία και το συλλαλητήριο δεν έχουν κάποιο απτό αποτέλεσμα, εσύ θα ’χεις γλυτώσει το μεροκάματο και θα ’χεις κάνει καλή εντύπωση στο αφεντικό σου ή στον προϊστάμενό σου. Κι αν πάλι κάτι κερδηθεί, εσύ θα πάρεις το μερίδιο που σου αναλογεί ακέραιο.

Μπορεί πάλι να είσαι απογοητευμένος, να λες ότι οι αγώνες αυτοί δεν οδηγούν πουθενά, ότι ο αντίπαλος είναι πολύ ισχυρός για να καταπονηθεί με απεργίες και με διαδηλώσεις, να ξεγελιέσαι ότι τάχα με το χρόνο και με την κοινή προσπάθεια όλων θα φτιάξουν τα πράγματα, οπότε  καλύτερα να πάμε στις δουλίτσες μας -αν έχουμε-, παρά να τρέχουμε στους δρόμους και να τρώμε χημικά στο κεφάλι άνευ λόγου.

Μπορεί να ’χεις και μια δικαιολογία στο τσεπάκι: Ότι τάχα μόνο με δυναμικές μορφές πάλης, με απεργία διαρκείας και με τα πλήθη να μην το κουνάνε από την πλατεία Συντάγματος κι από όλες τις πλατείες της χώρας θα ανατραπεί η κυβέρνηση και οι μνημονιακές πολιτικές της εσωτερικής υποτίμησης, ενώ όλα τ’ άλλα είναι χαμένος κόπος και μεροκάματα – ντουφεκιές στο γάμο του Καραγκιόζη.

Ή μπορεί να έχεις στο μυαλό σου άλλους τύπους διαμαρτυρίας, με κεριά έξω απ’ τη Βουλή,  με λουλούδια στη ΓΑΔΑ, με σιωπηρές πικετοφορίες και με καθιστικές διαμαρτυρίες, κι όλ’ αυτά που γίνονται τώρα να σου φαίνονται παρωχημένα και αναποτελεσματικά.

Μπορεί να κριτικάρεις το συνδικαλιστικό κίνημα και τις δομικές του αδυναμίες, τον εργατοπατερισμό και τις πελατειακές σχέσεις, και να μη θέλεις να γίνεις ένα μ’ αυτούς. Μπορεί να σιχαίνεσαι τα κόμματα, τα πανώ, τις ντουντούκες, τα συνθήματα και τις αλυσίδες περιφρούρησης.

Ή, πάλι, μπορεί να έχεις πειστεί ότι το πρόβλημα σηκώνει μονάχα πολιτικές λύσεις, και ότι μόνο από τις εκλογές, όποτε γίνουν, θα υπάρξει διέξοδος.

Τέλος, μπορεί να θεωρείς ότι το δίπολο απεργία/διαδήλωση δεν σε αφορά, αφού εσύ δεν έχεις πλέον εργασία. Ας διαδηλώσουν αυτοί που απεργούν, ίσως σκέφτεσαι. Ο άνεργος δεν γίνεται να απεργήσει, άρα δεν έχει νόημα και να διαδηλώσει. Έτσι κι αλλιώς, γραμμένο με έχουν τα συνδικάτα κι όλοι οι άλλοι.

Καταλαβαίνω. Κι εμένα τα ίδια περνάνε απ’ το μυαλό μου, ιδίως σε στιγμές κατάθλιψης. Αλλά ό,τι κι αν πρεσβεύεις απ’ όλα αυτά, θέλω να θυμηθείς πώς φυλλορρόησε, και τελικά πώς έπεσε, η -πανίσχυρη αρχικά- κυβέρνηση Παπανδρέου. Θέλω να θυμηθείς ότι κανένας από εκείνους τους αγώνες δεν πήγε χαμένος. Ούτε οι πλατείες, ούτε οι απεργίες, ούτε τα χημικά που σου έκοψαν την ανάσα, ούτε το χτύπημα του κλομπ που σε μούδιασε ή σε μάτωσε. Ότι όλες αυτές οι διαμαρτυρίες τρύπωσαν μέσα στις κοινοβουλευτικές ομάδες και τις διέβρωσαν, ότι προετοίμασαν τη μεγάλη ανατροπή στις εκλογές – έστω κι αν δεν ολοκληρώθηκε. Αλλά στο μεταξύ,  εσύ είχες ταρακουνήσει τις ελίτ σ’ ολόκληρη την Ευρώπη, τις τρόμαξες κανονικά, έστω και αν δεν είδες στην τσέπη σου κάποιο απτό αποτέλεσμα. Είχες συγκινήσει κόσμο στην Ισπανία, στην Ιταλία και στην Πορτογαλία, έστω κι αν ακόμα δεν έχει γίνει δυνατό ένα μέτωπο των χωρών του Νότου, που τόση το έχουμε ανάγκη κι εμείς, κι εκείνοι, κι ολόκληρη η Ευρώπη.

Θέλω να αναλογιστείς πως όλο το σύστημα προσπαθεί να σε αποτρέψει. Να σε εμποδίσει να κατέβεις στους δρόμους, με το καλό ή με τη βία, με τις τηλεοράσεις, με τα ΜΑΤ, με την απογοήτευση, με προβοκάτσιες – ακόμα και με την εκμετάλλευση ανεγκέφαλων που πατάνε πάνω σου για να κάνουν το δικό τους ανέξοδο/αδιέξοδο σόου. Κόβουν την κυκλοφορία από νωρίς, κλείνουν τους σταθμούς του μετρό, προσπαθούν να απαξιώσουν τον αγώνα σου, κι ακόμα καλύτερα να αποθαρρύνουν εσένα τον ίδιο.

Σου ζητάω να σκεφτείς ότι απλώς βρισκόμαστε στα μισά του δρόμου. Άλλος δρόμος δεν υπάρχει. Τα δοκιμάσαμε όλα: «επαναδιαπραγμάτευση» και «απαγκίστρωση» και «αποκατάσταση της διεθνούς αξιοπιστίας της χώρας».

Αλλά ούτε επιστροφή υπάρχει, τα καύσιμα δεν φτάνουν για να γυρίσουμε πίσω στο 2009, άσε που τώρα το ξέρουμε καλά ότι επρόκειτο μόνο για φαντασίωση, για μια εικονική πραγματικότητα στην οποία μπήκαμε, αλλά το πανάκριβο εισιτήριο ήταν καταβλητέο στην έξοδο.