Έμεινα… Πολύδωρας!

Πώς χάθηκε η μάχη των καναλιών, που αρχικά θεωρούνταν εύκολα κερδισμένη. Μια σύγκρουση που δεν αφορά μόνο την κυβερνητική πλειοψηφία, αλλά έχει ευρύτερη σημασία για την Αριστερά, για την κοινωνία και για την πολυφωνία των ΜΜΕ.

«1983»: Τότε που άρχισαν όλα

Ο γέρος μου με έδιωξε απ’ το σπίτι την επομένη των εικοστών γενεθλίων μου. Δεν έμαθα ποτέ αν η κίνηση ήταν προσχεδιασμένη ή μήπως επρόκειτο για σύμπτωση. Εκείνη τη μέρα μού είχε φέρει μια αίτηση να συμπληρώσω για μια εποχική θέση σε δημόσια υπηρεσία – να τρουπώσω. Αρνήθηκα να αναμειχθώ και του αντέτεινα ότι αν το θέλει τόσο πολύ, ας υποβάλει την αίτηση για πάρτη του κι ας πάει εκείνος να εργαστεί στο Δημόσιο.

Δεν είχα δει ποτέ κοκκινολαίμη να θρηνεί, αλλά μπορούσα να τον φανταστώ…

Τώρα που -επιτέλους- ο Ντίλαν πήρε το Νόμπελ Λογοτεχνίας, ξαναθυμήθηκα ένα κείμενο που είχαμε γράψει μαζί με τον Αλέξη Καλοφωλιά το 2005, με αφορμή το βιβλίο του “Chronicles” («Η ζωή μου»), που είχε κυκλοφορήσει τότε στην Ελλάδα. Δημοσιεύτηκε στο τεύχος Νο 1 του εμβληματικού περιοδικού ΓΑΛΕΡΑ.

 Υποτίθεται ότι ο μεγάλος τροβαδούρος έγραψε το βιβλίο του θέλοντας να μιλήσει για την καριέρα του. Λάθος! Το έγραψε για να τιμήσει τους δασκάλους του, για να αποκωδικοποιήσει τον τρόπο με τον οποίο εκείνοι επηρέασαν την καλλιτεχνική τροχιά του.